Καλοκαίρι 1969, Ιταλία. Ένα χρόνο μετά τον Μάη του '68, οι εργάτες της ΦΙΑΤ ξεκινούν ένα δυναμικό και αδιαμεσολάβητο απεργιακό αγώνα ενάντια στην πανίσχυρη εργοδοσία. Ο αγώνας τους αποτέλεσε την απαρχή μιας δεκαετίας εργατικών και φοιτητικών κινητοποιήσεων όπου πρωταγωνίστησε το κίνημα της Αυτονομίας και που χαρακτηρίστηκε από πολλούς ως η τελευταία έφοδος της εργατικής τάξης στον ουρανό. Τελευταία... ας ελπίσουμε μέχρι την επόμενη...
Έκανα αυτές τις εικονογραφήσεις για το βιβλίο Παγκόσμια Ιστορία της Ατιμίας (πρωτότυπος ισπανικός τίτλος:Historia universal de la infamia) μια συλλογή διηγημάτων του Jorge Luis Borges, που δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά το 1935, και αναθεωρήθηκε από τον συγγραφέα το 1954. Η φύση των ιστοριών αυτών με οδήγησε σε μια εικονογράφηση πορτρέτων (για τον χαρακτήρα-ήρωα της κάθε ιστορίας).
Το στιλ που χρησιμοποίησα είναι πολύ επηρρεασμένο από τα manga κόμικς.Δεν μπορώ να εξηγήσω ακριβώς γιατί, -ίσως γιατί η πρώτη ιστορία που διάβασα και θέλησα να σχεδιάσω αυτή για τη χήρα Τσινγκ (στην πραγματικότητα από αυτή την ιστορία έκανα δύο σκίτσα, ένα για την Ching Shih και ένα για την Anne Bonny). Οι περισσότεροι από τους χαρακτήρες (αν όχι όλοι) είναι πραγματικοί. Οπουδήποτε μπορούσα να βρω πραγματικές φωτογραφίες τις χρησιμοποίησα σα σημείο αναφοράς (όχι όμως πάντα με απόλυτη πιστότητα). Οι χαρακτήρες αυτοί είναι ο Monk Eastman (κράτησα κυρίως τα μαλλιά και το χοντροκομμένο σχήμα του κεφαλιού), ο Billy the kid (ρούχα και σαγόνι) και ο Tom Castro.
Η Anne Bonny δεν είναι ένας χαρακτήρας-ήρωας σε κάποια ιστορία. Αναφέρεται μόνο σε μια σύντομη παράγραφο στην ιστορία της χήρας Τσινγκ, αλλά μου κίνησε το ενδιαφέρον η διάσημη ατάκα της (υπάρχουν πολλές πηγές στο διαδίκτυο γι 'αυτό -εδώ από wikipedia).
