Καλοκαίρι 1969, Ιταλία. Ένα χρόνο μετά τον Μάη του '68, οι εργάτες της ΦΙΑΤ ξεκινούν ένα δυναμικό και αδιαμεσολάβητο απεργιακό αγώνα ενάντια στην πανίσχυρη εργοδοσία. Ο αγώνας τους αποτέλεσε την απαρχή μιας δεκαετίας εργατικών και φοιτητικών κινητοποιήσεων όπου πρωταγωνίστησε το κίνημα της Αυτονομίας και που χαρακτηρίστηκε από πολλούς ως η τελευταία έφοδος της εργατικής τάξης στον ουρανό. Τελευταία... ας ελπίσουμε μέχρι την επόμενη...
Οι πίνακες (δίπτυχο) αναπαριστούν μια ερωτική ιστορία σε ένα τοπίο που θυμίζει το Αιγαίο (και την Ερμούπολη). Ένα νεαρό κορίτσι είναι παγιδευμένο σε ένα βράχο και περιμένει τον αγαπημένο της που αγωνίζεται να την απελευθερώσει απέξω. (Τα δυο έργα είχαν αρχικά σχεδιασθεί για να τα δώσω ως δώρο σε ένα φιλικό ζευγάρι αλλά τελικά τους έδωσα κάποια άλλη δουλειά).
Σημείωση (2015): Δυστυχώς παλιότερα δεν καταλάβαινα το μέγεθος που ορισμένα πρότυπα (σεξιστικά, πατριαρχικά, ιεραρχικά) περνάνε και μέσα από τρόπους φαινομενικά αθώους (παραμύθια, τέχνη, κλπ). Αρκετοί πίνακες μου, άθελα μου, νιώθω τώρα ότι αναπαραγάγουν τέτοια πρότυπα (σε μικρό ή μεγαλύτερο βαθμό) και γι' αυτό ζητάω συγνώμη.
