Καλοκαίρι 1969, Ιταλία. Ένα χρόνο μετά τον Μάη του '68, οι εργάτες της ΦΙΑΤ ξεκινούν ένα δυναμικό και αδιαμεσολάβητο απεργιακό αγώνα ενάντια στην πανίσχυρη εργοδοσία. Ο αγώνας τους αποτέλεσε την απαρχή μιας δεκαετίας εργατικών και φοιτητικών κινητοποιήσεων όπου πρωταγωνίστησε το κίνημα της Αυτονομίας και που χαρακτηρίστηκε από πολλούς ως η τελευταία έφοδος της εργατικής τάξης στον ουρανό. Τελευταία... ας ελπίσουμε μέχρι την επόμενη...
Το έργο αυτό σχεδιάστηκε να συνοδεύει τον πρώτο πίνακα Αθήνα. Φτιαγμένο με την ίδια τεχνική με τα περισσότερα από τα υπόλοιπα τοπία εδώ, έχει μια πιο περιορισμένη χρωματική κλίμακα (κοντά στο γκρι) για να δημιουργηθεί μεγαλύτερη ένταση με την κόκκινη ρίγα στο κέντρο. Το χρώμα έχει περαστεί με πολλαπλές διαφανείς στρώσεις ως ένα σημείο και εκτεταμένη χρήση σπάτουλας μετά.
Έχω τις αμφιβολίες μου για το έργο αυτό γιατί κάπως νιώθω ότι στερείται βάθους (ίσως θα μπορούσε κάποιος να το χαρακτηρίσει επιφανειακό και έργο εντυπωσιασμού). Η αλήθεια είναι ότι βασίζεται σε ένα από τα πρώτα προσχέδια που έκανα για το έργο Αθήνα, και ήταν ένας πίνακας που ήθελα να ολοκληρώσω.
Το τελικό αποτέλεσμα ίσως δεν βγήκε τόσο δυνατό όσο το φανταζόμουνα.
