Καλοκαίρι 1969, Ιταλία. Ένα χρόνο μετά τον Μάη του '68, οι εργάτες της ΦΙΑΤ ξεκινούν ένα δυναμικό και αδιαμεσολάβητο απεργιακό αγώνα ενάντια στην πανίσχυρη εργοδοσία. Ο αγώνας τους αποτέλεσε την απαρχή μιας δεκαετίας εργατικών και φοιτητικών κινητοποιήσεων όπου πρωταγωνίστησε το κίνημα της Αυτονομίας και που χαρακτηρίστηκε από πολλούς ως η τελευταία έφοδος της εργατικής τάξης στον ουρανό. Τελευταία... ας ελπίσουμε μέχρι την επόμενη...
Κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού πολλές περιοχές χτυπήθηκαν από έντονα καιρικά φαινόμενα ή καταστροφές (καύσωνες, πυρκαγιές, πλημμύρες). Οι κυβερνήσεις και τα ΜΜΕ έχουν βρει τον ένοχο: κλιματική κρίση. Πεδίο νέας κερδοφορίας για το κεφάλαιο και φυσικά απόκρυψη των κρατικών ευθυνών της διάλυσης όλων των υποδομών και υποστελέχωσης αρμόδιων υπηρεσιών στο βωμό του κέρδους και του καπιταλισμού /νεοφιλελευθερισμού.Και όπως πριν τρία χρόνια με τον κόβιντ, βλέπουμε το γνωστό σενάριο: ακραία τρομοκρατικά σενάρια, παρέλαση ειδικών που λένε τις πιο απίστευτες ανοησίες, επιβολή νέων τεχνολογιών ως λύσεις χωρίς κανένα έλεγχο υπό το καθεστώς επείγουσας ανάγκης, αφορισμός (το λιγότερο) κάθε αντιθετης άποψης (ως ψεκασμένη, ακροδεξιάς κλπ), επίκληση στην ατομική ευθύνη και κοινωνική ευαισθησία ...
Το σκίτσο αποτελεί άμεση αναφορά στο παλιότερο σκίτσο Επιχείρηση Ελευθερία.
