Καλοκαίρι 1969, Ιταλία. Ένα χρόνο μετά τον Μάη του '68, οι εργάτες της ΦΙΑΤ ξεκινούν ένα δυναμικό και αδιαμεσολάβητο απεργιακό αγώνα ενάντια στην πανίσχυρη εργοδοσία. Ο αγώνας τους αποτέλεσε την απαρχή μιας δεκαετίας εργατικών και φοιτητικών κινητοποιήσεων όπου πρωταγωνίστησε το κίνημα της Αυτονομίας και που χαρακτηρίστηκε από πολλούς ως η τελευταία έφοδος της εργατικής τάξης στον ουρανό. Τελευταία... ας ελπίσουμε μέχρι την επόμενη...
Αυτό το έργο ήταν ένα από τα πρώτα που έκανα "οικειοποίησης", δηλαδή έργα όπου αντέγραφα γνωστούς πίνακες με ηθελημένες αλλαγές με σκοπό να δημιουργήσω νέα μηνύματα /νοήματα.
Η βάση για αυτό το έργο είναι ο πίνακας Το Φιλί από τον Gustav Klimt. Άφησα τον πίνακα ατελείωτο μονάχα με το πρώτο αραιωμένο γκρι και μαύρο για τους όγκους και το μολύβι αντι για το αστραφτερό χρυσο του Klimt. Ειδικά το ζευγάρι παραμένει απλά με το αρχικό σχέδιο, δυο σχεδόν εξαφανιζόμενες φιγούρες σε ένα γκρίζο, άχρωμο φόντο.
Υποθέτω πως το έργο αυτό (με τον ανολοκλήρωτο χαρακτήρα του, την αβεβαιότητα των μορφών και την γκρίζα, άχρωμη κλίμακα) επιδιώκει μια μικρή αντιστροφή συναισθημάτων σε σχέση με το αυθεντικό έργο του Klimt.
