Καλοκαίρι 1969, Ιταλία. Ένα χρόνο μετά τον Μάη του '68, οι εργάτες της ΦΙΑΤ ξεκινούν ένα δυναμικό και αδιαμεσολάβητο απεργιακό αγώνα ενάντια στην πανίσχυρη εργοδοσία. Ο αγώνας τους αποτέλεσε την απαρχή μιας δεκαετίας εργατικών και φοιτητικών κινητοποιήσεων όπου πρωταγωνίστησε το κίνημα της Αυτονομίας και που χαρακτηρίστηκε από πολλούς ως η τελευταία έφοδος της εργατικής τάξης στον ουρανό. Τελευταία... ας ελπίσουμε μέχρι την επόμενη...
Τα έργα αυτά οικειοποίησης βασίζονται σε συνθέσεις του Piet Mondrian και τρία έργα του Francisco Goya: Saturn devouring his son (έχω χρησιμοποιήσει τον πίνακα αυτόν ξανά στις πολιτικές γελοιογραφίες μου), Colossus και το 3rd of May. Η αρχική ιδέα κατέληξε σε δυο πίνακες αφού δεν ήμουν ακριβώς σίγουρος στην αρχή ποια δομή με εξυπηρετούσε περισσότερο.
Πρέπει να ομολογήσω ότι ήμουν διστακτικός στην αρχή για τους συγκεκριμένους πίνακες λόγω της πλήρης παραμόρφωσης της θεωρίας του Mondrian (το πράσινο αντί του βασικού κίτρινου ή το παραστατικό σχέδιο με τους πίνακες του Goya). Σαν μια εξήγηση για το πράσινο χρώμα είναι ότι ήθελα να χρησιμοποιήσω τα χρώματα της παλαιστινιακής σημαίας.
Για τον πρώτο από τους δύο αυτούς πίνακες κυρίως μια άλλη έμπνευση ήταν η ομοιότητα των μαύρων γραμμών του Mondrian με τα κάγκελα κλουβιών. Ήθελα να χρησιμοποιήσω τρεις πίνακες -δυο με παρόμοιο νόημα (καταπίεση, τυρρανία, ο γίγαντας κατά του απλού κόσμου)- κι ένας (στο κόκκινο) σα σύμβολο αντίστασης. Όμως δε θα κρύψω ότι με γοήτευσε κι η ιδέα ότι μέσα σε αυτό το "μοντέρνο κλουβί" (βασισμένο σε ένα μοντέρνο πίνακα) φυλακίζονται τρία πιο παραδοσιακά έργα ζωγραφικής και οι διάφορες ιδέες που προκύπτουν από αυτόν τον συνδυασμό.
