Καλοκαίρι 1969, Ιταλία. Ένα χρόνο μετά τον Μάη του '68, οι εργάτες της ΦΙΑΤ ξεκινούν ένα δυναμικό και αδιαμεσολάβητο απεργιακό αγώνα ενάντια στην πανίσχυρη εργοδοσία. Ο αγώνας τους αποτέλεσε την απαρχή μιας δεκαετίας εργατικών και φοιτητικών κινητοποιήσεων όπου πρωταγωνίστησε το κίνημα της Αυτονομίας και που χαρακτηρίστηκε από πολλούς ως η τελευταία έφοδος της εργατικής τάξης στον ουρανό. Τελευταία... ας ελπίσουμε μέχρι την επόμενη...
Πιθανότατα ένα από τα παλιότερα έργα όχι μόνο εδώ αλλά σε ολόκληρο το site. Χρησιμοποιεί την τεχνική του πίνακα μέσα σε πίνακα (για την ακρίβεια δυο πίνακες- το τοπίο αριστερά και ο πίνακας πάνω στο καβαλέτο, ο οποίος είναι υπαρκτός, τον είχα κάνει παλιότερα και τον είχα δωρίσει σε μια φίλη). Υπάρχει μια ξεκάθαρη επιρροή από αναγεννησιακούς (κυρίως μανιεριστικούς) και μπαρόκ πίνακες.
Τα ανδρείκελα εδώ έχουν ανθρώπινη μορφή (αν και με μια μανιεριστική επιμήκυνση) σε ασυνήθιστες πόζες. Το πίσω μέρος της κοπέλας ίσως έχει επηρεαστεί από τον διάσημο πίνακα του Βελάσκεθ (Rokeby Venus). Γενικά ολόκληρη τη μορφή της ίσως θα ήθελα να την σχεδιάσω από την αρχή καθώς υπάρχουν αρκετά λάθη στην ανατομία της (ιδίως στο πάνω μέρος της).
Παρά τα λάθη αυτά (κι άλλα φαντάζομαι) ο πίνακας αυτός παραμένει μια από τις αγαπημένες μου εικόνες.
