Καλοκαίρι 1969, Ιταλία. Ένα χρόνο μετά τον Μάη του '68, οι εργάτες της ΦΙΑΤ ξεκινούν ένα δυναμικό και αδιαμεσολάβητο απεργιακό αγώνα ενάντια στην πανίσχυρη εργοδοσία. Ο αγώνας τους αποτέλεσε την απαρχή μιας δεκαετίας εργατικών και φοιτητικών κινητοποιήσεων όπου πρωταγωνίστησε το κίνημα της Αυτονομίας και που χαρακτηρίστηκε από πολλούς ως η τελευταία έφοδος της εργατικής τάξης στον ουρανό. Τελευταία... ας ελπίσουμε μέχρι την επόμενη...
Οι τρεις αυτοί πίνακες είχαν ως αρχική έμπνευση το διάσημο έργο του W. Shakespeare, Ρωμέος και Ιουλιέτα, αλλά και τα μεσαιωνικά παραμύθια με τις μαγεμένες, αποκλεισμένες πριγκίπισσες και τους πρίγκηπες -ιππότες που της απελευθέρωναν (νομίζω υπάρχει κι ένα παιδικό παραμύθι με μια χρυσομαλλούσα κοπέλα ή πριγκίπισσα που αφήνει τα πλούσια μαλλιά της να φθάσουν ως τον ήρωα της). Το τοπίο είναι αστικό, με νεοκλασικά κτίρια (ίσως με μια άμεση επιρροή από τον Εγκονόπουλο (αλλά και την Ερμούπολη όπου κατοικούσα εκείνο τον καιρό)
Σε κάθε πίνακα έδωσα ένα κεντρικό κυρίαρχο χρώμα για τον συμβολισμό του κάθε χαρακτήρα με τα χρυσοκίτρινα μαλλιά να αποτελούν το ενοποιητικό στοιχείο μεταξύ των δύο εραστών.
Σημείωση (2015): Δυστυχώς παλιότερα δεν καταλάβαινα το μέγεθος που ορισμένα πρότυπα (σεξιστικά, πατριαρχικά, ιεραρχικά) περνάνε και μέσα από τρόπους φαινομενικά αθώους (παραμύθια, τέχνη, κλπ). Αρκετοί πίνακες μου, άθελα μου, νιώθω τώρα ότι αναπαραγάγουν τέτοια πρότυπα (σε μικρό ή μεγαλύτερο βαθμό) και γι' αυτό ζητάω συγνώμη.
