Καλοκαίρι 1969, Ιταλία. Ένα χρόνο μετά τον Μάη του '68, οι εργάτες της ΦΙΑΤ ξεκινούν ένα δυναμικό και αδιαμεσολάβητο απεργιακό αγώνα ενάντια στην πανίσχυρη εργοδοσία. Ο αγώνας τους αποτέλεσε την απαρχή μιας δεκαετίας εργατικών και φοιτητικών κινητοποιήσεων όπου πρωταγωνίστησε το κίνημα της Αυτονομίας και που χαρακτηρίστηκε από πολλούς ως η τελευταία έφοδος της εργατικής τάξης στον ουρανό. Τελευταία... ας ελπίσουμε μέχρι την επόμενη...
Το συγκεκριμένο έργο έχει προέλθει από το έντονο μου ενδιαφέρον για τα μεσαιωνικά χειρόγραφα και τις εικονογραφήσεις τους. Πέρα από την εικαστική γοητεία τους, αυτό που ίσως με συναρπάζει ακόμα περισσότερο είναι ο τρόπος με τον οποίο προσπαθούν με οπτικά, εικαστικά μέσα να αφηγηθούν μια ιστορία (θυμίζοντας μου σε αρκετά σημεία τα κόμικ της σύγχρονης εποχής).
Κι εδώ υπάρχει μια συγκεκριμένη ιστορία, με ένα (νομίζω αρκετά) ξεκάθαρο πολιτικό μήνυμα και μια μεσαιωνική αισθητική.
Έχω χρησιμοποιήσει ακρυλικά χρώματα καθώς το πλήθος λεπτομερειών του πίνακα θα απαιτούσαν πολύ χρόνο αν χρησιμοποιούσα ελαιοχρώματα. Δυστυχώς όμως δεν είμαι τόσο ικανοποιημένος από το γαλάζιο του ουρανού (αλλά και το πως έχει ποτίσει το χαρτί από το πολλές στρώσεις αραιωμένου χρώματος για την μετάβαση από το ανοιχτό γαλάζιο στο μπλε της κορυφής.
Εξαιτίας του βερνικιού δεν κατάφερα να φωτογραφίσω με πιστό τρόπο τον πίνακα. Έχω συμπεριλάβει μια δεύτερη εκδοχή στην γκαλερί από κάτω. Τα χρώματα του κανινικού πίνακα είναι κάπου ανάμεσα στις δυο αυτές φωτογραφικές εκδοχές.
