Το συγκεκριμένο έργο σχεδιάστηκε για να συμμετέχει στην ημερίδα “Μαθαίνοντας – Ξεμαθαίνοντας: Διάλογοι πάνω στη τρέλλα”, που διοργάνωσαν το Δίκτυο Ανθρώπων που Ακούνε Φωνές και η Πρωτοβουλία Ψ, στις 3 & 4 Μαρτίου 2023.
Η Πολυμεσική Έκθεση «Μαθαίνοντας – Ξεμαθαίνοντας: Διάλογοι πάνω στη τρέλα» μιλά για την ψυχιατρική εμπειρία, την κυρίαρχη γνώση, τη συλλογική δύναμη, το δικαίωμα στον αυτοκαθορισμό και στην πολυφωνία. Ο διάλογος δεν περιορίζεται στον «λόγο» μέσα από παρουσιάσεις αλλά προκύπτει και μέσα από καλλιτεχνικές διεργασίες που συμπυκνώνουν μέσα στην εικόνα το σύγχρονο αφήγημα. Διάλογοι δημιουργούνται μέσα από κόμικ, εικαστικά, εργόχειρα, ποιήματα, και φωτογραφικά έργα ανθρώπων που έχουν απασχοληθεί γύρω από τα θέματα της διημερίδας, είτε ως δημιουργοί, είτε επιλέγοντας να είναι παρόντες μέσα από τις εικόνες που μοιράζονται.
Η ιδέα -το κείμενο
Οι άξονες που βασίστηκε το κόμικ ήταν ο εγκλεισμός και η υποχρεωτικότητα της θεραπείας. Η αρχική έμπνευση (που μεταφράστηκε στην τελευταία σελίδα) ήταν οι τραγικοί θάνατοι από πυρκαγιά ανθρώπων που ήταν κλεισμένοι σε τέτοια ιδρύματα και δεμένοι εκείνη τη στιγμή στα κρεβάτια τους.
Στο έργο υπάρχουν αναφορές σε διάφορα τραγούδια που διαμόρφωσαν και την τελική μορφή του κειμένου. Τα τραγούδια αυτά είναι προφανώς το “Για το καλό μου” του Γιάννη Μηλιώκα (αποτέλεσε μέρος της αρχικής έμπνευσης του έργου) και επίσης τα “Η πρώτη φορά” (Τρύπες -για τη δεύτερη σελίδα) και “Η ελευθερία δε νικιέται” (Π. Θεοτοκάτος για την τρίτη σελίδα και το τέλος του κόμικ).
Θα έλεγα ότι υπάρχει και μια έμμεση αναφορά στον τρόπο που τα κράτη αντιμετώπισαν την κρίση του κόβιντ-19 (περιφράξεις, απαγορεύσεις, υποχρεωτικότητα θεραπείας για το καλό μας, αντίσταση).
Η εικαστική αντιμετώπιση του κόμικ
Το εικαστικό στιλ ακολουθεί μια παλιότερη δουλειά μου “Για μια ανάσα ελευθερίας“, λόγω και συνάφειας περιεχομένου. Ασπρόμαυρα πάνελ, crosshatching (νιώθω ότι μεταφέρει μεγαλύτερη ένταση σαν τελικό σκίτσο), κοντινά πλάνα (συχνά από το οπτικό πεδίο του αφηγητή).
Μια ασυνήθιστη για τα υπόλοιπα έργα μου επιλογή που έκανα ήταν να εικονογραφήσω με doodles το λευκό χώρο γύρω από τα πάνελ. Ο κύριος στόχος ήταν να δημιουργήσω έναν ελεύθερο και ίσως χαοτικό χώρο όπου θα ταξιδεύει το μυαλό και το χέρι που σχεδιάζει έξω από τα κλειστά περιγράμματα.
Για το καλό μου
